Komputerowe konie trojańskie uznawano dotychczas za klasę wirusów, które udają pożyteczne programy, aby skłonić użytkownika do ich uruchomienia. Należy jednak koniecznie zauważyć, że było to prawdziwe w odniesieniu do koni trojańskich starej daty — obecnie nie muszą już one ukrywać swojej prawdziwej natury. Ich jedynym celem jest jak najłatwiejsze przeniknięcie do systemu i wyrządzenie w nim szkód. Określenie „koń trojański” stało się bardzo ogólnym terminem używanym w odniesieniu do każdego wirusa, którego nie można zaliczyć do innej klasy tego rodzaju programów.
W związku z tym, że jest to bardzo pojemna kategoria, dzieli się ją często na wiele podkategorii. Najpopularniejsze z nich to:
-
program pobierający (ang. downloader) — szkodliwy program, który potrafi pobierać inne wirusy z Internetu;
-
program zakażający (ang. dropper) — rodzaj konia trojańskiego, którego działanie polega na umieszczaniu na zaatakowanych komputerach innych typów szkodliwego oprogramowania;
-
program otwierający furtki (ang. backdoor) — aplikacja, która komunikuje się ze zdalnymi intruzami, umożliwiając im uzyskanie dostępu do systemu i przejęcie nad nim kontroli;
-
program rejestrujący znaki wprowadzane na klawiaturze (ang. keylogger, keystroke logger) — program, który rejestruje znaki wprowadzone przez użytkownika i wysyła informacje o nich zdalnym intruzom;
-
program nawiązujący kosztowne połączenia (ang. dialer) — program mający na celu nawiązywanie połączeń z kosztownymi numerami telefonicznymi. Zauważenie przez użytkownika nowego połączenia jest prawie niemożliwe. Programy takie mogą przynosić straty użytkownikom modemów telefonicznych, które nie są już regularnie eksploatowane.
Konie trojańskie występują zwykle w postaci plików wykonywalnych z rozszerzeniem EXE. Jeśli na komputerze zostanie wykryty plik uznany za konia trojańskiego, zaleca się usunięcie go, ponieważ najprawdopodobniej zawiera szkodliwy kod.
Przykłady popularnych koni trojańskich: NetBus, Trojandownloader.Small.ZL i Slapper.